ညေန႔ခင္းသည္ ဆူညံပြက္လွ်ံလ်က္ရွိဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ က်ယ္ေလာင္စူးဝါးေသာ အသံဗလံေပါင္းစံုတို႔ လမ္းမ မ်ားေပၚ ဖိတ္စဥ္လြင့္က်ေနဆဲျဖစ္သည္။
လင္းျဖာတလွည့္၊ ေမွာင္ရီတလွည့္ႏွင့္ မညီညာေသာ လမ္းမီးတိုင္မ်ား ေအာက္ဝယ္ ပုပုကြကြ၊ ေသးေသးမြမြ မက်န္ လူေပါင္းစံုတို႔ တရြရြသြားလာ လႈပ္ရွား ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ အေမွာင္တို႔ လြင့္ၿပိဳ သိပ္သည္းလာေသာ ခ်ဳပ္ညရီရီတြင္ နီက်င္ဝါၾကန္႔ေသာ နီယြန္ မီးသီးမ်ားေအာက္၌ ကိုယ္ပိုင္ ဆိုင္ရာ ကမၻာငယ္တခုစီသို႔ ကသုတ္ကရက္ ကူးလူး သြားလာၾကေနကုန္ေသာ နာက်င္ဝမ္းနည္းဖြယ္ လူထု ပရိသတ္ထဲတြင္ သူလည္းေကာင္း၊ ကိုယ္လည္းေကာင္း တေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။
သဘာဝ တမ်ိဳးစီ တို႔ျဖင့္ က်င္လည္က်က္စားရင္း မသိမႈမ်ားစြာတို႔ျဖင့္ လည္စင္း ေပးဆပ္ေနၾကရကုန္ေသာ အေမ့ေလ်ာ့ခံ လူထုပရိသတ္ထဲတြင္ သူလည္းေကာင္း၊ ကိုယ္လည္းေကာင္း တေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ႏွစ္ကာလ ၾကာရွည္ ကတည္းကပင္ ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္ခဲ့သည္ ျဖစ္ပါလွ်က္ သူ၏ ဒဏ္ရာ အနာတရႏွင့္ သူ၏ ကြဲေၾကက်ိဳးပဲ့မႈ အဖံုဖံုတို႔က ဘယ္လိုမ်ိဳး ဆိုတာ ကိုယ္လက္လွမ္းမမီခဲ့။ သူ၏ ေဝဒနာ အေဟာင္းအသစ္၊ အပုပ္အေဆြးမ်ားကို ကိုယ္ကူၿပီး မဖြပ္ေလွ်ာ္ မေဆးေၾကာ ေပးႏိုင္ခဲ့။ အိမ္ျပန္ လမ္းခြဲလတ္လွ်င္ သူ႔ေနာက္ ေက်ာကို ေငးေမွ်ာ္ရပ္က်န္ခဲ့သူ ကိုယ္က သူႏွင့္အတူ တပါတည္း ယွဥ္တြဲ ပါသြားသည့္ သူ၏ စိတၱဇနာမ်ားက ဘာဆိုတာကို မသိမျမင္ခဲ့။ အခုေတာ့ သူက ခံျပင္းနာၾကည္းလွစြာျဖင့္ အဝိဇၨာ ပိတ္ကာဆို႔ မိစၦာၿမိဳ႕ျပင္ျပင္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ေလၿပီ။ သိလ်က္ ေလာဘ၊ သိလ်က္ေမာဟတို႔ျဖင့္ စုေပါင္း ရက္လုပ္ထားေသာ မေကာင္းဆိုးဝါး မိစၦာ႐ိုင္းမ်ား ပူးကပ္ဝင္ေနသည့္ လူတို႔၏ အတြင္းႏွလံုးသားမ်ားသည္ ရွိမႈ မရွိမႈ တည္းဟူေသာ ေမာဟ အပုပ္ေရတို႔ အေလာင္းပက္ ခံရေသာခါ၌ ကေမာက္ကမ သေဘာက္ထကာ၊ ကေယာက္ကယက္ႏွင့္ ဗ႐ုတ္ဗရက္ ျဖစ္လာၾကရ ကုန္ေတာ့၏။ ေပြလိမ္႐ႈပ္ ယွက္ၿပီး ဆိုးညစ္ယုတ္မာေသာ မိစၦာနတ္ဆိုးတို႔၏ အလိုအရ လူ႔ဘဝဇာတ္ကို ကေျပာင္းကျပန္ႏွင့္ အပ်က္ပ်က္အစီးစီး ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကရ ေလကုန္ေတာ့၏။
ေက်ာင္းစာသင္းခန္းထဲ၌ ႏွစ္ျပည့္ သက္ျပည့္သည္အထိ ၿငိမ္ခ်မ္းတည္ေအးစြာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ ပင္စင္ ယူသြားေသာအခါ၌ အဘယ္သို႔ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးကို အားကိုးတႀကီး ဆုပ္ကိုင္လွ်က္ ဘဝ၏ ေနဝင္ခ်ိန္ ေန႔ရက္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ရပါလိမ့္။
“ဒီေန႔ ကိုဉာဏ္ျမင့္ မလာေတာ့ … သူ ဘာ အိပ္မက္မက္တယ္ မသိရဘူး၊ ဒီတပတ္ ၂ နဲ႔ ၇ ပူးမယ္ေျပာတယ္၊ နဂါးတေကာင္ ဆံေတာ္ရွင္ဖူးမယ္ ထူးတယ္လို႔ အဘိုးေပါက္ အေဟာထြက္ထားတယ္”
“ဆရာ တြက္တာ … ဘာရလဲ ..”
ဒီလို အၿငိမ္းစားသက္က်ားအို ေက်ာင္းဆရာလို ဝန္ထမ္းမ်ား၊ ေအာက္ေျခ ႐ံုးဝန္ထမ္းမ်ား ခ်ဲထီေလာင္းကစားသမား အျဖစ္
အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားၾကတာ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားမွာ ဘယ့္ကေလာက္ေတာင္ မ်ားမ်ားျပားျပား ရွိေနၾကမွာပါလိမ့္။ ဒါက မင္းခဝန္ထမ္းမ်ားရဲ႕ အၿငိမ္းစား ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ႀကီးေပလား။
“ဆယ္တန္းေအာင္မွတ္ အနည္းအမ်ားနဲ႔ ဆရာမေလွ်ာက္လႊာေတြ လက္ခံစဥ္းစားမယ္ ေျပာၿပီး ဘာသာစံု ၂၄၁ မွတ္ပဲ ရတဲ့ သက္ထားေထြးတို႔၊ မယက ဘီစီႀကီးရဲ႕တူ အမွတ္ ၂၆၀ ပဲရတဲ့ ေဇာ္ေဖႀကီး တို႔က် ၿမိဳ႕ေပၚ အလက ေက်ာင္းေတြမွာ ရၿပီး အမွတ္ေပါင္း ၃၃၀ ရတဲ့ ငါ့က်ေတာ့ အလုပ္မရဘူးတဲ့”
“လစ္လပ္ေနရာက ၁၀ ေနရာတည္း၊ ေလွ်ာက္ တဲ့သူက ၂၀ဝ ေလာက္ဆိုေတာ့”
“၁၀ဝ၀ဝ ေပးရတယ္ ၾကားတယ္”
အလုပ္ရွားပါးျခင္း ျပႆနာႏွင့္ လာဘ္စားျခင္း ျပႆနာက ျမန္မာျပည္ႀကီး၏ ေခါက္႐ိုးက်ိဳး႐ံုမက ေခါက္က်ိဳး ေၾကေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဇာတ္လမ္းပမာ တပုဒ္ျဖစ္ေလ၏။ ဒီပုတ္ထဲ ဒီပဲေတြခ်ည္း စုထည့္ထားတယ္ ဆိုေတာ့ ေရွး႐ိုး အစဥ္အလာမပ်က္ ျခစားျခင္း ဇာတ္လမ္းပမာ တပုဒ္လည္း ျဖစ္ျပန္၏။ ဤ မိစၦာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေနထိုင္ သူ လူအမ်ားစုမွာ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားမ်ားျဖစ္ၾကကုန္၏။ လက္လုပ္လက္စား ေက်ာမြဲ လူတန္းစားမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။
ပိုက္ဆံ တျပားတခ်ပ္မွမရွိဘဲ ခ်ဲဒိုင္ကိုင္ေသာ၊ ေထာင္ ႏႈတ္ခမ္းဝေပၚ လမ္းသလား ႐ိႈးမ်ားေနၾကရကုန္ေသာ၊ တေန႔လုပ္ တေန႔မစားႏိုင္ေသာ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ သစ္ေမွာင္ခိုလုပ္ကာ ကားတဝီဝီစီးရင္း ဟိုလူ႔ဒီလူ႔ ကယ္တင္ရွင္ လုပ္ေနေသာ၊ တန္ခိုးရွင္လုပ္ေနေသာ စိတ္ႏွစ္ခြႏွင့္ လူတန္းစားမ်ားလည္း ေနၾကထိုင္ၾကေပေသး၏။
အရက္ဆိုင္ လိုင္စင္လုကာ တယက၊ မယက အၿပိဳင္ဖားရင္း ႀကီးပြားေရး လမ္းစရွာေနေသာ လူတန္းစားမ်ား လည္ေကာင္း၊ စပါးဝယ္ယူေရး စီမံခ်က္ ဥကၠ႒ကလည္း ဒုကၡိတမယား ဟိုနားဒီနားလစ္ခိုက္ အိမ္မွာ ေဖာက္ျပား ေမွာက္မွားကာ ေလာက စည္းစိမ္ကို ေမာဟႀကီးစြာ ခံစားေနၾကရ ကုန္ေသာ လူတန္းစားမ်ား လည္းေကာင္း၊ လက္ေဆာင္ပဏၰာကို ေရွ႕တန္းတင္၊ ေငြေၾကး လာဘကို ေရွ႕တန္း တင္၊ ရာဇဝတ္မႈ အထင္ အရွားကို ေငြအားျဖင့္ ပယ္ဖ်က္ လြတ္ေျမာက္ေစလိုက္ေသာ ဆရာဝန္ယုတ္လို လူတန္းစားမ်ား လည္းေကာင္း၊ အခြင့္အာဏာျဖင့္ သူတပါး ထမင္းလုတ္ကို ပုတ္ခ် ဝါးၿမိဳ စားေသာက္ကာ ဆူၿဖိဳးဝလင္ ေနၾကသည့္ ဌာနႀကီး၊ ဌာနငယ္မွ ဥကၠ႒ဆိုသည့္ လူတန္းစားမ်ား လည္းေကာင္း၊ အမႈစစ္ဆိုသည့္ လူတန္းစား မ်ား လည္းေကာင္း၊ အပြင့္အခက္ဗရပြႏွင့္ အိမ္ေနာက္ေဖး တံခါးဝကို ဟိတ္တလံုး၊ ဟန္တလံုး ဖြင့္ဟထားေသာ အဘဆိုသူ လူတန္းစားမ်ား လည္းေကာင္း ေရာေမႊစုေပါင္းကာ စံုစံုလင္လင္၊ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး၊ ေရာေရာယွက္ယွက္၊
ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ႀကီး ေနၾကထိုင္ၾကေလကုန္၏။
တဝမ္းတခါးအတြက္၊ ေက်ာတခင္းအတြက္၊ ေနရာတေနရာအတြက္၊ အရွက္လံု႐ံုအတြက္၊ အရွက္ ေဖာ္ရန္အတြက္၊ သိကၡာေရာင္းရန္ အတြက္၊ ဤသို႔ ဤပံု အရွက္ကင္းမဲ့ေလကုန္ေသာ လူတို႔ေနထိုင္ရာ မိစၦာၿမိဳ႕ကေလးမ်ား၊ ဟိုျပႆနာ ဒီျပႆနာ၊ ဟို အမႈ ဒီအမႈတို႔ျဖင့္ အဖံုဖံုအဝ၀ ေဘးႀကီးသံုးပါး ကပ္ဆိုက္ကာ ဗ်ာမ်ားေနၾကရကုန္ေသာ လူတို႔ေနထိုင္ရာ မိစၦာၿမိဳ႕ကေလးမ်ားစြာတို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးထဲတြင္ မ႐ႈမလွ အရွက္ခြဲ ခံေနၾကရဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ ဒုကၡပ်ားအတုပ္ခံေနရေသာ ျပည္သူ မ်ားမွာ မ႐ႈရက္ မျမင္ရက္စရာ ဖူးဖူးေယာင္ေနၾကလ်က္။
က်မသည္ ဆရာမ ခင္ျမဇင္၏ ဝတၳဳတို၊ ဝတၳဳ ရွည္၊ လံုးခ်င္းဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ အစရွိသည္တို႔ကို မ်ားစြာ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေတြ႕ထိ ဖတ္႐ႈ ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤလိုဤမွ် အသံဗလံေပါင္းစံုတို႔ျဖင့္ ဟည္းဟည္းညံကာ၊ ဆူေဝ ဖိတ္လွ်ံေနသာ ႐ုတ္႐ုတ္ ရက္ ရက္၊ ႐ုန္႔႐ုန္႔ရင္းရင္း၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း၊ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းႏွင့္ ယိမ္းထိုးလႈပ္ခါ ပ်က္စီးေနေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ေရးဖြဲ႕ျပေသာ ဝတၳဳအျပမ်ိဳးကို က်မ မဖတ္႐ႈခဲ့ဖူးပါ။
ဆရာမ ခင္ျမဇင္ တြင္ ရွိသည့္ ကိုယ္ပိုင္ဟန္တမ်ိဳးႏွင့္ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ ခ်ဥ္းကပ္မႈ မ်ိဳးကို ဤဝတၳဳႀကီးထဲတြင္ က်မ မေတြ႕ရ။ နာက်င္ဝမ္းနည္းစရာ ဘဝမ်ားကိုပင္ ရယ္ေမာဖြယ္ရာ ဟာသ လုပ္ကာ ေရးဖြဲ႕တတ္ေလေသာ ဆရာမ ခင္ျမဇင္သည္ ယခုအခါ ၿပိဳလဲ ပ်က္စီးေနေသာ ျပည္သူတို႔၏ မ႐ႈမလွဒုကၡမ်ားႏွင့္ ပ်က္စီးဆံုးပါးေနေသာ ကိုယ္က်င့္ သီလမဲ့မ်ားတို႔ျဖင့္ ႁပြမ္းတီး ျပည့္ႏွက္ေနေသာ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းကိုၾကည့္၍ မရယ္ေမာႏိုင္ေတာ့ၿပီလား။ မရယ္ေမာရက္ေတာ့ၿပီလား။ လူတခ်ိဳ႕တို႔က ေခတ္ေျပာင္းကို ေရာက္ၿပီဟု လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းကာ တခမ္းတနား ေႂကြးေၾကာ္ၾကျပန္ေသး၏။ ဘယ္သူေတြအတြက္ ေျပာင္းေသာေခတ္လဲ၊ ဘယ္လို ျပည္သူေတြအတြက္ ေျပာင္းေသာေခတ္လဲ၊ ဘယ္လို လူတန္းစားမ်ိဳးေတြ အတြက္ ေျပာင္းေသာ ေခတ္လဲဟု ဤဝတၳဳက ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ေလၿပီ။
အမ်ားစုေသာ ျပည္သူလူထု၏ တကယ့္လက္ရွိ သ႐ုပ္အမွန္ဘဝေတြက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ ပါပဲလဲ၊ ဘယ္လို ေနရာမွာ ဆက္ရွိေနရဆဲလဲဆိုတာ ဆရာမ ခင္ျမဇင္က ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ရက္လုပ္ ေဖာ္ျပသြားခဲ့ေပၿပီ။ ျပည္သူတို႔၏ ခိုကိုးရာမဲ့ဘဝ၊ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာ၊ အာဏာတရပ္ကို လက္ကိုင္တုတ္ျပဳ၍ လက္တလံုးျခား လွည့္စားေနေသာ လူပုဂၢိဳလ္တခ်ိဳ႕၊ အေျခအေနေကာင္း တခုကို ဘယ္တခါကမွ် လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ ဆုပ္ကိုင္ ႏိုင္ရန္ အခြင့္ အေရးမရခဲ့ေသာ သာမန္ျပည္သူတို႔၏ လက္ရွိအေျခအေန၊ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားတို႔၏ မဝေရစာ ေန႔ရက္မ်ားကို ဒံုရင္း … ဒံုရင္းအတိုင္း ျပက္ျပက္ ထင္ထင္ ပီပီျပင္ျပင္ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ေသာ အႏွီ “အဝိဇၨာၿမိဳ႕ကေလး” ကို စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာေပမွ ၂၀၁၃၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာတျပည္လံုးသို႔ ျဖန္႔ခ်ိထားပါသည္။
စာအုပ္အမ်ိဳးအစား – ဝတၳဳရွည္
စာအုပ္အမည္ – အဝိဇၨာၿမိဳ႕ကေလး
စာေရးသူ – ခင္ျမဇင္
စာအုပ္တုိက္ – စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ
ထုတ္ေဝသည့္ႏွစ္ – ပထမအႀကိမ္၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃
တန္ဖိုး – ၃၇၀၀ က်ပ္
The post အဝိဇၨာ ပိတ္ကာဆို႔ မိစၦာၿမိဳ႕ ျပင္ျပင္ appeared first on ဧရာ၀တီ.