ပန္းခ်ီခန္းမ ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ေရး ကူညီခဲ့သူမ်ား အမွတ္တရ
ေဆာင္းမကုန္တကုန္၊ ေႏြမကူးတကူး ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ညေနခင္းအခ်ိန္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးက လြမ္းေမာဖြယ္ ေကာင္းေနသည္။ ဟိုယခင္ကကဲ့သို႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ပ်ားပန္းခပ္ လႈပ္ရွားေနသည္ကို မေတြ႔ရေသာ္လည္း ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီႏွင့္ ႏုနယ္ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အနည္းငယ္ကိုေတာ့ ေတြ႔ေနရေသးသည္။
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေဆာင္ေရွ႕ နာမည္ေက်ာ္ အဓိပတိ လမ္းမႀကီးထက္မွာေတာ့ တျခား တကၠသိုလ္မ်ားမွ ဘြဲ႔ရခဲ့သူမ်ား ဘြဲ႔ႀကိဳဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံေနၾကသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကေတာ့ မထူးဆန္းလွ၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွ မ်ားဝတ္၊ မိတ္ကပ္မ်ား ျပင္၍ ဘြဲ႔ႀကိဳ ဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံေနသည့္ ျမင္ကြင္းကို မၾကာခဏ ျမင္ဖူးသည္။
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေရွ႕မွေန၍ အဓိပတိလမ္းကို နည္းနည္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ ပင္မဝိဇၨာ ေဆာင္ႀကီး ရွိသည္။ ထို ဝိဇၨာေဆာင္ အဓိက ဝင္ေပါက္မွ ဝင္သြားလိုက္လွ်င္ေတာ့ ဝိဇၨာေဆာင္ အေနာက္ေပါက္သို႔ ေရာက္မည္။ ထိုေနရာတြင္ သီးသန္႔ တိုက္ခန္းေလးတခု။ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္ “ပန္းခ်ီခန္းမ” ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ ကေလး။ အဝါေရာင္ေပၚတြင္ အနီေရာင္ျဖင့္ ေရးထားသည့္ လက္ေရး စာလံုးက အခုေခတ္ လက္ေရး စာလံုးမ်ိဳး မဟုတ္။
ဟိုးလြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ပန္းခ်ီခန္းမဆိုသည့္ စာလံုးဒီဇိုင္းအတိုင္း ပန္းခ်ီမ်ိဳးျမင့္က ျပန္လည္ ေရးေပးထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ အသစ္ကေလး။
တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမ ျပန္ဖြင့္ၿပီဆိုသည့္ သတင္းကို အြန္လိုင္း လူမႈကြန္ရက္ စာမ်က္ႏွာထက္တြင္ ေတြ႔ လိုက္ရေတာ့ စိတ္ဝင္စားမိသြားသည္။ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ပိတ္ထားခဲ့သည့္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္ သားမ်ား၏ အႏုပညာ တံခါးတခ်ပ္ ျပန္ပြင့္သြားၿပီေကာ။ ယမန္ႏွစ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္း ျပန္လည္ စတင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခု ႏွစ္ ၂၀၁၅ ဇန္နဝါရီတြင္ ထိုပန္းခ်ီခန္းမ ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ တံခါးမ်ား ျပန္ဖြင့္ၿပီး ၂ ႏွစ္ ခန္႔အၾကာတြင္ ပန္းခ်ီခန္းမတြင္ က်င္လည္က်က္စားခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ပန္းခ်ီ ဆရာမ်ား၊ လက္ရွိ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ႀကိဳးပမ္းမႈ ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီခန္း တံခါးခ်ပ္ကေလး ျပန္ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ဟု သိရသည္။
တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းႀကီးမွ ျမစ္ဖ်ားခံလာသည့္ တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမသည္ ပန္းခ်ီ ဝါသနာပါသူ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ား အတြက္ေတာ့ ဘူမိနက္သန္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေက်ာင္းစာသင္ ခန္းမ်ားမွ ကင္းလြတ္၍ လြတ္လပ္စြာ မိမိဖန္တီးလိုရာ ဖန္တီးႏိုင္သည့္ ေနရာ၊ ႏုနယ္ေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ အႏုပညာ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ကြန္႔ျမဴးခ်င္သေလာက္ ကြန္႔ျမဴးႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ တခ်ိန္က အသက္ဝင္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ခဲ့သည့္ တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမ ျပန္လည္ အသက္ဝင္ခဲ့ၿပီ။
ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ ညေန ၄ နာရီတိုင္း ပန္းခ်ီခန္းမမွာ အေျခခံ ပန္းခ်ီေရးဆြဲနည္း သင္တန္း ရွိသည္။ အလွည့္က် သင္ၾကားေပးမည့္ ဆရာမ်ားကေတာ့ ပန္းခ်ီဝင္းေဖျမင့္၊ ပန္းခ်ီဘာဘာေက်ာ္၊ ပန္းခ်ီ မေမႊး၊ ပန္းခ်ီ ညိဳဝင္းေမာင္တို႔ ျဖစ္သည္။ က်မ ေရာက္သြားသည့္ ၾကာသပေတးေန႔က တာဝန္က် သင္ၾကား ေပးမည့္ ဆရာေတြက ပန္းခ်ီ မေမႊးႏွင့္ ပန္းခ်ီ ညိဳဝင္းေမာင္။
ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ထဲတြင္ ဝိဇၨာ/သိပၸံ ဘာသာရပ္မ်ား သင္ယူေနသည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဘြဲ႔လြန္ တန္း တက္ေနသူမ်ားက ပန္းခ်ီသင္တန္းသားမ်ား ျဖစ္သည္။ သင္တန္းသား ၆၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရ သည္။
“စဖြင့္တဲ့ေန႔က ၅၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ေနာက္ တေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ထပ္တိုးလာတယ္။ ထပ္တိုး လာဖို႔ လည္း ရွိေသးတယ္” ဟု ပန္းခ်ီညိဳဝင္းေမာင္က ေျပာျပသည္။
ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ အႏုပညာအသင္းႀကီးကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္က စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၿပီး ၁၉၆၃- ၆၄ ပညာသင္ ႏွစ္တြင္ အႏုပညာအသင္း၏ ဌာနစိတ္ ပန္းခ်ီပညာအသင္းကို စတင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ပန္းခ်ီခန္းမကို ဖြင့္လွစ္၍ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဝါသနာရွင္မ်ား ပန္းခ်ီပညာ သင္ယူခြင့္ ရခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီ ဦးသုခ၊ ဦးလြန္းႂကြယ္၊ ပန္းခ်ီ ဦးသိန္းဟန္၊ ပန္းခ်ီ ဦးနန္းေဝ စသည့္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ားက ပန္းခ်ီ ပန္းပု သင္တန္းမ်ား ေပးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
ပန္းခ်ီအသင္း စတင္ဖြဲ႔စည္းခ်ိန္က ဥကၠ႒အျဖစ္ ကိုသန္႔စင္ (ပန္းခ်ီလွတင္ထြန္း) က တာဝန္ယူခဲ့သည္။ ဘ႑ာထိန္း အျဖစ္ တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ ခင္ေမာင္ျမင့္ – ျပြန္တန္ဆာ (စာေရးဆရာ ေအာင္ျပည့္) သည္ ပန္းခ်ီခန္းကို အလြန္ သံေယာဇဥ္ႀကီးသူ ျဖစ္သည္။
သူ႔ဝတၳဳစာအုပ္ “ၿပိဳမွာေလလား မိုးရဲ႕” တြင္ တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္း၊ အႏုပညာ အသင္းတို႔ အေၾကာင္းကို ဖတ္၍ ကိုယ္တိုင္ တကၠသိုလ္တက္ကာ အႏုပညာ အသင္းတြင္ ပါဝင္လႈပ္ရွား လိုစိတ္တို႔ ႐ုန္းႂကြခဲ့ဖူးသည္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ အႏုပညာသမားမ်ားစြာ ေပၚထြက္ေစခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းႏွင့္ ပန္းခ်ီ ခန္းသည္ စာေရးဆရာမ်ား၏ ေရးသားခ်က္မ်ားမွတဆင့္ အႏုပညာ ဝါသနာပါေသာ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တကၠသိုလ္ ေရာက္ခ်င္စိတ္၊ ၁၀ တန္း ေအာင္ခ်င္စိတ္မ်ား၊ တနည္းအားျဖင့္ ပံ့ပိုးေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
“အသင္းဖြဲ႔ၿပီးေနာက္ ဆင္ေခါင္း ေခြးမခ်ီႏိုင္ေသာ အႀကံတခု အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါ သည္။ က်ေနာ္ တို႔ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔က အဓိပတိလမ္း ေရတမာပင္တန္း တေလွ်ာက္ ပန္းခ်ီပြဲေတာ္ႀကီး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေသာ္လည္း 7July အေရးေၾကာင့္ ေက်ာင္းႀကီး ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ ျဖစ္ေန၍ ထိုစဥ္က အေျခအေန မေပးခဲ့၍ အပန္းေျဖရိပ္သာတြင္ စာေရးသူ၏ တကိုယ္ေတာ္ပန္းခ်ီ ျပပြဲေလးတပြဲသာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ ပါသည္။ ေနာင္အခါ တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ားကို တကၠသိုလ္ အပန္းေျဖ ရိပ္သာတြင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ က်င္းပလာသည့္ အစဥ္အလာ ေကာင္း တခု ရရွိခဲ့ပါသည္” ဟု ပန္းခ်ီ လွတင္ထြန္းက သူ၏ “ဝဏၰေက်ာ္ထင္ ပန္းခ်ီဦးစံဝင္း ဘဝႏွင့္ သူ႔လက္ရာ” စာအုပ္ထဲတြင္ ေရးသားထားသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမတြင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသာမက တကၠသိုလ္ ဝန္ထမ္း ပန္းခ်ီဆရာမ်ားပါ က်က္စားသည္။ ထို ဝန္ထမ္းမ်ားထဲတြင္ ထင္ရွားသူတဦးမွာ ပန္းခ်ီ ဦးနန္းေဝ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ပန္းခ်ီဆရာ အေလာင္းအလ်ာမ်ားက ခ်စ္ခင္ၾကသည္။
ပန္းခ်ီဦးနန္းေဝ တကၠသိုလ္တြင္ တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ခြင့္ ရရန္ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ အပါအဝင္ အႏုပညာ ရွင္ ဆရာမ်ားက ကူညီခဲ့ေၾကာင္း ပန္းခ်ီ လွတင္ထြန္း၏ စာအုပ္ထဲတြင္ ဖတ္႐ႈရသည္။
“ဆရာနန္း၏ တပည့္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားလည္း တိုးပြားလာသည္။ ဆရာနန္း၏ လက္ရာမြန္မ်ား တကၠသိုလ္ သမဂၢအေဆာက္အအံုတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထား ရာ 7July အေရးအခင္း သမဂၢအေဆာက္အအံု ဗံုးေဖာက္ခြဲမႈတြင္ ပါသြားၾကပါသည္။ အျခား တကၠသိုလ္ ဝန္းက်င္ ႐ႈခင္းပန္းခ်ီကားမ်ားမွာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမတြင္ ခ်ိတ္ ထားရာ နာဂစ္ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ ပ်က္စီးကုန္သည္ဟု သိရပါသည္။
တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီဆရာတခ်ိဳ႕၏ လက္ရာမ်ားကို စာၾကည့္တိုက္မႉး ဦးေသာ္ေကာင္း ဝယ္ယူစုေဆာင္း၍ စာၾကည့္တိုက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္ ပါေသးသည္” ဟု ပန္းခ်ီလွတင္ထြန္း စာအုပ္တြင္ ဆိုထားသည္။
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ပန္းခ်ီခန္းမကို လံုးဝပိတ္လိုက္ရၿပီး ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ အႏုပညာအသင္းဆိုသည္ကို ေလာက္ေလာက္လားလား မၾကားဖူးေတာ့သလို ပန္းခ်ီ ခန္းမ ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့။
သို႔ရာတြင္ စစ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ရန္ကုန္ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး အႏုပညာ ဝါသနာပါသူမ်ား အတြက္ ေျခလွမ္းတလွမ္း လွမ္းရန္ အခြင့္အေရး အနည္းငယ္ရခဲ့သည္။ သီးျခားစီ ခြဲထုတ္ ခံလိုက္ရေသာ ဝိဇၨာ/ သိပၸံ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ကေတာ့ ထိုအခြင့္အေရးမ်ား ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရသည္။
တခ်ိန္က လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေက်ာင္းစာကို သင္ယူရင္း ပန္းခ်ီခန္းတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့၊ အႏုပညာ ဝါသနာ ပါသူခ်င္း စိတ္ကူးခ်င္း ဖလွယ္ခြင့္၊ ခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့ၾကသည့္ ပန္းခ်ီခန္းမ အေၾကာင္းကို ထိုပန္းခ်ီ ခန္းမမွ တဆင့္ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္လာၾကသူ မေမႊးႏွင့္ ပန္းခ်ီညိဳဝင္းေမာင္တို႔က ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပၾကသည္။
ပန္းခ်ီမေမႊးက “ဒီပန္းခ်ီခန္းေလးက ေက်းဇူးရွင္၊ ဒီပန္းခ်ီခန္းကပဲ ပန္းခ်ီဆရာမ အျဖစ္ ေမြးဖြား ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္တုန္းကလိုပဲ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲ၊ ေက်ာင္းလည္း တက္တဲ့သူေတြကို ကူညီခ်င္တယ္။ ပန္းခ်ီကို မဆြဲတတ္ရင္ေတာင္ ပန္းခ်ီ သေဘာတရားေတြ နားလည္ေစခ်င္တယ္” ဟု သူက ဆိုသည္။
တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမတြင္ အရင္ကေတာ့ ပန္းခ်ီ သင္တန္းခ်ိန္မ်ားတြင္ သာမက တျခား အခ်ိန္မ်ားတြင္ပါ လြတ္လပ္စြာ ေနခြင့္ရသည္၊ လြတ္လပ္စြာ ပန္းခ်ီေရးခြင့္ ရွိသည္၊ ပန္းခ်ီခန္းတြင္ ညအိပ္သူမ်ားပင္ ရွိသည္ဟု ပန္းခ်ီညိဳဝင္းေမာင္က ဆိုသည္။
“က်ေနာ္တို႔ တုန္းက တကၠသိုလ္က လြတ္လပ္တယ္၊ အခ်ိန္လည္း ေပါမ်ားတယ္၊ ေႏွာင္ႀကိဳး မရွိဘူး။ တျခား ကိုယ္ဝါသနာပါရာ ပညာရပ္ေတြလည္း သင္ယူႏိုင္တယ္၊ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့အရာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တကၠသိုလ္မွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ စာေမးပြဲအက်ခံၿပီး ဆက္ေနတယ္။
အက်ခံတာေနာ္၊ ညံ့လို႔ က်တာ မဟုတ္ဘူး။ အခု တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ က်ေတာ့ အကန္႔အသတ္ ရွိတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေတာ္ဆံုး ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စာေတြကလည္း ဖိအား အရမ္းမ်ားတယ္။ အက်ခံႏိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီၾကားထဲကပဲ ပန္းခ်ီကို တကူးတက အခ်ိန္ေပးၿပီး သင္ၾကတာ ဝမ္းသာဖို႔ ေကာင္းတယ္” ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။
တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းမွ ႀကီးမႉး၍ နံရံကပ္ စာေစာင္မ်ားလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိရာ စာေပ ဝါသနာပါသူ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား လက္ေသြးရန္ ေနရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုနံရံကပ္စာေစာင္ကို စြယ္ေတာ္ရိပ္ဟု အမည္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ပန္းခ်ီခန္းမမွ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဆရာမ ေလာင္းလ်ာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္း သားမ်ားက ထို နံရံကပ္ စာေစာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးတြင္ ပါဝင္ခဲ့ရာ ေနာင္တခ်ိန္ စာေပပညာရွင္မ်ား၊ ပန္းခ်ီ ပညာ ရွင္မ်ား တစုတေဝးတည္း၊ တစည္းတလံုးတည္း ထြက္ေပၚရန္ အေျခခံေသာ ဘူမိနက္သန္ဟု ဆိုရျခင္း ျဖစ္သည္။
ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ မင္းလူ၊ အမ်ိဳးသား စာေပဆုရွင္ စာေရးဆရာမ ခင္ျမဇင္တို႔သည္လည္း တကၠသိုလ္ အႏုပညာ အသင္း၊ ပန္းခ်ီခန္းတို႔တြင္ ေမြ႔ေပ်ာ္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာ မင္းလူ၏ ဝတၳဳမ်ားထဲတြင္ တကၠသိုလ္ အေငြ႔အသက္ အမ်ားအျပား ပါေလ့ရွိၿပီး အၿမဲလိုလို အႏုပညာအသင္းႏွင့္ ပန္းခ်ီခန္းမအေၾကာင္း ပါတတ္သည္။
တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ား၊ ကာတြန္းျပပြဲမ်ား၊ နံရံကပ္စာေစာင္မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား၏ အႏုပညာ လက္ေသြးခြင့္ ရခဲ့ေသာ တေခတ္တခါက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ အရိပ္မ်ားကား စာေရး ဆရာတခ်ိဳ႕၏ ဝတၳဳမ်ားထဲ တြင္သာ က်န္ေတာ့သည္။
“ပန္းခ်ီျပပြဲၿပီးရင္ ကဗ်ာစာအုပ္ စုထုတ္ၾကတယ္။ ဒီ ပန္းခ်ီခန္းမက လူေတြက ေက်ာင္းမဂၢဇင္း မွာ သ႐ုပ္ ေဖာ္ပံု ေရးခြင့္ ရၾကတယ္။ အႏုပညာ လႈပ္ရွားမႈေတြ ကေတာ့ အဆက္မျပတ္ဘဲ။ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြ လုပ္ရင္ က်မက ဘ႑ာေရးမႉး လုပ္ရတယ္။ ပိုက္ဆံကို ဆရာမႀကီးဆီမွာ သြားေတာင္းရတယ္၊ ပန္းခ်ီလည္း ဆြဲရတယ္၊ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း တကယ့္ ပန္းခ်ီဆရာမႀကီး လို႔ကို ထင္ခဲ့တာပဲ” ဟု မေမႊးက တခ်ိန္က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝ အမွတ္တရကို ျပန္ေျပာျပသည္။
တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမမွ တဆင့္ လက္ရွိ ျပင္ပ ပန္းခ်ီေလာကတြင္ပါ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလာေသာ ပန္းခ်ီ ဆရာ ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီ မ်ိဳးျမင့္၊ ပန္းခ်ီေကမ်ိဳး၊ ပန္းခ်ီ ႀကီးျမင့္ေစာ၊ ပန္းခ်ီ ညိဳဝင္းေမာင္၊ ပန္းခ်ီ မေမႊး၊ ပန္းခ်ီစံမင္း၊ ပန္းခ်ီ ခင္ေဆြဝင္း၊ ပန္းခ်ီေအာင္ျမင့္ အစရွိသူတို႔ အပါအဝင္ ပန္းခ်ီဆရာေပါင္းမ်ားစြာ ထြက္ေပၚခဲ့ရာ တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမသည္ သမိုင္းလည္း ရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ တခုလည္း ျဖစ္သည္ဟု ပန္းခ်ီ ညိဳဝင္းေမာင္က ဆိုသည္။
၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းထဲမွ ေက်ာင္းဝင္း ျပင္ပသို႔ စတင္ ေျခလွမ္းႏိုင္ခဲ့ေသာ ကံ့ေကာ္ရြာ ပန္းခ်ီျပပြဲ သည္ လည္း အဆိုပါ ပန္းခ်ီခန္းမမွပင္ ျမစ္ဖ်ားခံသည္။ ကံ့ေကာ္ရြာ အုပ္စုတြင္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းထြက္ မ်ိဳးဆက္ သစ္ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ပါဝင္ေနၿပီ ျဖစ္ကာ၊ ယခု ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္သည့္ ပန္းခ်ီခန္းမ သင္တန္းမွ တဆင့္ ကံ့ေကာ္ရြာ မ်ိဳးဆက္သစ္ မ်ားစြာ ထပ္မံေပၚထြက္လာမည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း ပန္းခ်ီမေမႊးက ရွင္းျပသည္။
လက္ရွိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပင္မတြင္ ဒႆနိက ေဗဒ အထူးျပဳ ဘာသာရပ္ျဖင့္ ဒုတိယႏွစ္ တက္ေရာက္ သင္ယူေနၿပီး စတင္ ဖြင့္လွစ္လာသည့္ ပန္းခ်ီခန္းတြင္လည္း သင္တန္းတက္ေရာက္ေနသူ ေမာင္ဟိန္းခန္႔ ေအာင္က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို ေအာက္စ္ဖို႔၊ ကိန္းဘရစ္ခ်္ အစရွိသည့္ ႏိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္ ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ အဆင့္ျမင့္ ေစခ်င္ ေၾကာင္း၊ အေတြးအေခၚပညာရွင္ ျဖစ္ခ်င္သကဲ့သို႔ ပန္းခ်ီလည္း ဆြဲတတ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီခန္းမတြင္ ပန္းခ်ီပညာ လာေရာက္ သင္ယူေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
“ႏိုင္ငံတကာက တကၠသိုလ္ႀကီးေတြလို ျဖစ္ခ်င္ ရင္ေတာ့ ဒီလို သင္တန္းေတြ မ်ားမ်ားရွိသင့္တယ္။ ဒီေက်ာင္း မွာ တက္ေနသူေတြ အေနနဲ႔ ဘက္စံုထူးခြ်န္တာ မဟုတ္ရင္ေတာင္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အားက စား၊ အႏုပညာ ဝါသနာပါရာ သူ႔ေထာင့္ သူ႔ေထာင့္တိုင္းမွာ နားလည္ေန၊ သိေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္သင့္တယ္”ဟု ဆယ္တန္းတြင္ ရမွတ္ ေပါင္း ၃၈၃ မွတ္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ ေမာင္ဟိန္းခန္႔ေအာင္က ဆိုသည္။
တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းႏွင့္ ပန္းခ်ီခန္းမတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့ၿပီး ပန္းခ်ီပညာကို ေလ့လာသင္ယူ ခဲ့ၾက ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီဆရာ အျဖစ္ အသက္ေမြးမႈ မျပဳဘဲ တျခားေသာ က႑အသီးသီးတြင္ ေအာင္ျမင္ ထင္ရွားေနသူမ်ားလည္း မ်ားစြာရွိေနပါသည္။
“တကၠသိုလ္ဆိုတာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ သင္ေပးတဲ့ ေနရာ၊ အႏုပညာပါ ရွိေတာ့ ပိုၿပီး ျပည့္စံုတယ္၊ အႏွစ္သာရ ရွိတာေပါ့။ အရင္ကေတာ့ ဆယ္တန္း မေအာင္လည္း ပန္းခ်ီပန္းပု ေက်ာင္းကို တက္ႏိုင္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးရင္ တက္စရာ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္ ရွိလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတူဘူး၊ ဝိဇၨာ/သိပၸံ ဘာသာရပ္ေတြ သင္ယူရင္းနဲ႔ အႏုပညာကိုလည္း ေရြးခ်ယ္လို႔ ရပါလားဆိုတဲ့ အသိက တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပန္းခ်ီခန္းက ရခဲ့တယ္။ ေက်ာင္း စာေတြ သင္ယူရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ ကေန ကင္းလြတ္ၿပီး ရလာတဲ့အႏုပညာက မတူေတာ့ဘူး။ သိပၸံလည္း သိပၸံအေလ်ာက္၊ ဒႆနိကလည္း ဒႆနိက အေလ်ာက္ ပန္းခ်ီမွာလည္း အဆင့္မနိမ့္ေအာင္၊ ခံစားမႈမွာလည္း မနိမ့္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားၾကတယ္” ဟု ပန္းခ်ီညိဳဝင္းေမာင္က ဧရာဝတီကို ေျပာသည္။
အစဥ္အလာ ႀကီးမားေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းႀကီးထဲမွ ထူးခြ်န္ေသာ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာ ရွင္မ်ား ေပၚထြက္လာရန္ အလင္းေရာင္ပ်ပ် ျမင္ေနရၿပီဟု ယူဆပါသည္။ ထိုထူးခြ်န္သည့္ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္မ်ား ကို ပိုမို ျပည့္စံုေစဖို႔ အႏုပညာျဖင့္ ရစ္ပတ္ထံုမြမ္းရန္ ယခု ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္လိုက္ေသာ ပန္းခ်ီခန္းမက တစိတ္တေဒသ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္။ ။
The post ကံ့ေကာ္ေတာမွာ ျပန္လည္ရွင္သန္လာတဲ့ ပန္းခ်ီခန္းမ appeared first on ဧရာ၀တီ.